ความต้านทานแรงดึง: หรือที่เรียกว่าความต้านทานแรงดึง หมายถึงแรงที่ต้องการต่อหน่วยพื้นที่เพื่อให้ยางยืดออกตามความยาวที่กำหนด กล่าวคือ ยืดออกถึง 100%, 200%, 300%, 500% แสดงเป็น N/cm2 นี่เป็นตัวบ่งชี้ทางกลที่สำคัญในการวัดความแข็งแรงและความเหนียวของยาง ยิ่งค่าสูงเท่าไร ยางก็จะยิ่งมีความยืดหยุ่นมากขึ้นเท่านั้น ซึ่งบ่งชี้ว่ายางประเภทนี้มีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนรูปยืดหยุ่นได้น้อยกว่า
ความต้านทานการฉีกขาด: หากผลิตภัณฑ์ยางมีรอยแตกร้าวระหว่างการใช้งานจะฉีกขาดยากขึ้นและเป็นเศษในที่สุด ดังนั้นความต้านทานการฉีกขาดจึงเป็นตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพเชิงกลที่สำคัญสำหรับผลิตภัณฑ์ยาง โดยทั่วไปความต้านทานการฉีกขาดจะวัดจากค่าความต้านทานการฉีกขาด ซึ่งหมายถึงแรงที่ต้องการต่อความหนาหนึ่งหน่วย (ซม.) ของยางในการฉีกขาดที่รอยกรีดจนกระทั่งยางขาด โดยวัดเป็น N/cm แน่นอนว่ายิ่งค่ามากเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น
การยึดเกาะและแรงยึดเกาะ: แรงที่ต้องใช้ในการแยกพื้นผิวกาวทั้งสองของผลิตภัณฑ์ยาง (เช่น กาวและผ้า หรือผ้ากับผ้า) เรียกว่าการยึดเกาะ โดยปกติขนาดของการยึดเกาะจะวัดจากความแข็งแรงของการยึดเกาะ ซึ่งแสดงเป็นแรงภายนอกที่ต้องการต่อหน่วยพื้นที่เมื่อพื้นผิวพันธะทั้งสองของตัวอย่างถูกแยกออกจากกัน หน่วยการคำนวณคือ N/ซม. หรือ N/2.5 ซม. ความแข็งแรงของกาวเป็นตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพเชิงกลที่สำคัญในผลิตภัณฑ์ยางที่ทำจากผ้าฝ้ายหรือผ้าเส้นใยอื่นๆ ในฐานะวัสดุโครงกระดูก และแน่นอนว่า ยิ่งค่ามากเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น
สึกหรอ: หรือที่เรียกว่าการลดการสึกหรอเป็นตัวบ่งชี้คุณภาพหลักในการวัดความต้านทานการสึกหรอของวัสดุยาง และมีหลายวิธีในการวัดและแสดงค่าดังกล่าว ปัจจุบัน ประเทศจีนส่วนใหญ่ใช้วิธีการทดสอบการขัดถูของ Akron ซึ่งเกี่ยวข้องกับการเสียดสีระหว่างล้อยางและล้อเจียรความแข็งมาตรฐาน (Shore 780) ภายใต้มุมเอียงที่กำหนด (150) และน้ำหนักที่แน่นอน (2.72กก.) เพื่อตรวจสอบการสึกหรอ ปริมาณยางในจังหวะที่กำหนด (1.61 กม.) แสดงเป็น cm3/1.61km ยิ่งค่านี้น้อยลง ความต้านทานการสึกหรอของยางก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น
อุณหภูมิเปราะและอุณหภูมิการเปลี่ยนสถานะคล้ายแก้ว: เป็นตัวชี้วัดคุณภาพในการพิจารณาความต้านทานต่อความเย็นของยาง ยางจะเริ่มแข็งตัวต่ำกว่าศูนย์องศาเซลเซียสเมื่อกินเข้าไป ส่งผลให้ความยืดหยุ่นลดลงอย่างมาก เมื่ออุณหภูมิลดลงอย่างต่อเนื่อง มันก็จะค่อยๆ แข็งตัวจนถึงจุดที่สูญเสียความยืดหยุ่นไปโดยสิ้นเชิง เช่นเดียวกับแก้วที่เปราะและแข็ง และอาจแตกสลายได้เมื่อถูกกระแทก อุณหภูมินี้เรียกว่าอุณหภูมิการเปลี่ยนสถานะคล้ายแก้ว ซึ่งเป็นอุณหภูมิในการทำงานต่ำสุดสำหรับยาง ในอุตสาหกรรม อุณหภูมิการเปลี่ยนสถานะคล้ายแก้วโดยทั่วไปไม่ได้ถูกวัดอุณหภูมิ (เนื่องจากใช้เวลานาน) แต่วัดอุณหภูมิที่เปราะได้ อุณหภูมิที่ยางเริ่มแตกหักหลังจากถูกแช่แข็งที่อุณหภูมิต่ำเป็นระยะเวลาหนึ่งและได้รับแรงภายนอกบางอย่างเรียกว่าอุณหภูมิเปราะ อุณหภูมิเปราะมักจะสูงกว่าอุณหภูมิการเปลี่ยนสถานะคล้ายแก้ว และยิ่งอุณหภูมิเปราะต่ำ ความต้านทานความเย็นของยางก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น
อุณหภูมิแตกร้าว: หลังจากที่ยางได้รับความร้อนถึงอุณหภูมิหนึ่ง คอลลอยด์จะแตกร้าว และอุณหภูมินี้เรียกว่าอุณหภูมิการแตกร้าว เป็นตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพในการวัดความต้านทานความร้อนของยาง ยิ่งอุณหภูมิการแตกร้าวสูงเท่าไร ความร้อนของยางก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น ช่วงอุณหภูมิการใช้งานจริงของยางทั่วไปอยู่ระหว่างอุณหภูมิเปราะและอุณหภูมิการแตกร้าว
คุณสมบัติป้องกันอาการบวม: ผลิตภัณฑ์ยางบางชนิดมักจะสัมผัสกับสารต่างๆ เช่น กรด ด่าง น้ำมัน เป็นต้น ในระหว่างการใช้งานซึ่งทำให้ผลิตภัณฑ์ยางขยายตัว พื้นผิวจะเหนียว และในที่สุดผลิตภัณฑ์ก็จะเป็นเศษซาก ประสิทธิภาพของผลิตภัณฑ์ยางในการต้านทานผลกระทบของกรด ด่าง น้ำมัน ฯลฯ เรียกว่าการป้องกันอาการบวม มีสองวิธีในการวัดความต้านทานการบวมตัวของยาง วิธีหนึ่งคือการจุ่มตัวอย่างยางลงในตัวกลางที่เป็นของเหลว เช่น กรด ด่าง น้ำมัน ฯลฯ และหลังจากอุณหภูมิและเวลาที่กำหนด ให้วัดการขยายตัวของน้ำหนัก (หรือปริมาตร) ประเมิน; ยิ่งค่าต่ำลง ยางก็จะต้านทานการบวมตัวได้ดีขึ้น อีกวิธีหนึ่งคือแสดงด้วยอัตราส่วนของความต้านทานแรงดึงหลังจากการแช่ต่อความต้านทานแรงดึงก่อนการแช่ ซึ่งเรียกว่าความต้านทานต่อกรด (อัลคาไล) หรือค่าสัมประสิทธิ์ความต้านทานต่อน้ำมัน ยิ่งค่าสัมประสิทธิ์นี้มากเท่าใด ยางก็จะต้านทานการบวมตัวได้ดีขึ้นเท่านั้น
ค่าสัมประสิทธิ์อายุ: ค่าสัมประสิทธิ์การเสื่อมสภาพเป็นตัวบ่งชี้ประสิทธิภาพที่ใช้วัดความต้านทานการเสื่อมสภาพของยาง โดยแสดงเป็นอัตราส่วนของคุณสมบัติทางกายภาพและทางกล (ความต้านทานแรงดึงหรือผลคูณของความต้านทานแรงดึงและการยืดตัว) ของยางหลังจากการบ่มที่อุณหภูมิหนึ่งและในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ค่าสัมประสิทธิ์การเสื่อมสภาพที่สูงบ่งบอกถึงความต้านทานการเสื่อมสภาพที่ดีของยางชนิดนี้
เวลาโพสต์: Dec-06-2024
